سر آغاز...

بالاخره من هم به جرگه وبلاگ نویسان پیوستم. هر چند در گذشته اعتقاد زیادی به وبلاگ نویسی و وبلاگ خوانی نداشتم و سعی می کردم به جای آن در جلسات و گردهمایی ها شرکت کنم و با آدمها مستقیما وارد بحث شوم. به نظرم در یک بحث دو یا چند نفره این تنها کلمات نیستند که مفاهیم را منتقل می کنند. ژست گوینده، حرکات دست، تن صدا و خیلی موارد دیگر در بهتر فهمیدن منظور گوینده سخن موثراند. حال آنکه آنچه شما در یک وبلاگ می خوانید یا می نویسید هیچ یک از پارامترهای برشمرده شده را ندارد.
ولی امروز که هم به علت مشغلات زندگی و هم به خصوص به علت دوری از کشور خیلی مجال رفتن به جلسات و بحثهای طولانی مدت را ندارم بهتر آن دیدم که برای حفظ ارتباطاتم شاید یک راه خوب همانا وبلاگ نویسی باشد. علاوه بر این، در این زمان که این مطلب را می نویسم ایران در شرایط بحرانی به سر می برد و دولت تقریبا تمامی سایتهای غیر خودی را بسته است. بنابراین من هم به عنوان یک ایرانی حال که نمی توانم مستقیما بر اتفاقات داخل ایران تاثیر بگذار شاید با این راه بتوانم رسالتم را در حفظ ایران و آزادی آن به انجام برسانم.