امروز داشتم به سرود "ای ایران" با صدای دریا دادور گوش می کردم که یاد یک خاطره جالب افتادم.
حدودا یک سال پیش بود که ایرانیان مقیم سیاتل تصمیم گرفتند برای شهدای جنبش سبز و برای حمایت از حرکت مردمی در ایران مراسمی برپا کنند. مراسم در به قول معروف "میدان سرخ"[1] دانشگاه واشنگتون برگزار شد. حدود 80-90 نفر آدم دور هم جمع شدند. بعد از کلی شعار مرگ باد و زنده باد قرار شد سرود "ای ایران" به عنوان حسن ختام برنامه خوانده شود.
به جز بچه های دانشجوی ایرانی که از ایران اومده بودند (که البته بر خلاف بقیه جا ها تعدادشون در دانشگاه واشنگتون خیلی زیاد هم نیست) به جرات می تونم بگم که تنها 1-2 نفر سرود ای ایران رو کامل بلد بودند و بقیه با "ام ام" کردن همراهی می کردند.
متن سرود به نظرم خیلی ساده است و اگر کسی 2-3 بار به اون گوش کرده باشه حتما در خاطرش ثبت می شه و یا لااقل می تونه با بقیه همراهی کنه. این یعنی خیلی از اون آدمها حتی 2-3 بار معروفترین سرود کشورشون رو گوش نکرده اند. و حال اینکه دم از مبارزه سیاسی، تغییر حکومت و بلند آوازه کردن نام ایران می زنند. حتی آتیش "مبارزه" بعضیهاشون اونقدر تنده که موافق حمله آمریکا به ایران هستند!!! اینجور آدمها برای من مصداق بارز بیرون گود نشینانند که البته فریاد لنگش کنشون گوش فلک رو کر کرده.
[1] Red Square
