برای من و هم نسلان من، دهه شصتی بودن مترادف است با مشکلات وسختیها. جنگ، سوار بودن بر پیک جمعیت، تحریم، سازندگی، نظام جدید آموزشی، کنکور، بی کاری ... و هزاران نمونه دیگر از این قبیل که زندگی را برای اولین نسل بعد از انقلاب دشوار می ساخت.
اما در کنار این کمبودها و دشواریهای طاقت فرسا، ما دهه شصتیها شاهد لحظات و حوادث شیرینی هم بوده ایم که برای اولین بار و در پی سالها انتظار در تاریخ کشورمان به وقوع پیوسته اند. لحظاتی که حتی یادآوریشان خستگی را از بدنمان بیرون می کند و خونی تازه در رگهایمان جاری می سازد. اولین زن ایرانی که جایزه نوبل گرفت. اولین ایرانی که قدم به فضا نهاد. اولین رییس جمهور حقیقتا مردمی، راهپیمایی سکوت و...
و جدیدا اولین ایرانی که موفق به دریافت جایزه اسکار شد.
جایزه اصغر فرهادی، چنان شور و نشاط در همه ایران و ایرانیها به پا کرد که هیچ قلمی قادر به توصیف آن نخواهد بود. چشمانی متنظر که بر صحفه تلویزیون میخ کوب شده بودند و با خوانده شدن نام فرهادی از اشک لبریز گشتند. فریادهای شادی که آسمان را فرا گرفت و در جان خسته ما روحی تازه دمید.
به امید موفقیت روز افزون برای وطن عزیزمان ایران!
